Dominique en Patricia Brull wonen in Sittard-Geleen, zijn midden in de dertig en werken allebei. Hun dochter Jenna is zes en geboren met een beperking. Sinds een maand komt Iris, dochter van Martin iedere donderdag spelen en eet ze gezellig mee. Iris heeft ook een beperking.
Hoe is het allemaal zo gekomen?
Patricia: ‘Ik kon ’s nachts niet slapen en ging op Facebook. Toen ik de oproep las dacht ik meteen daar moeten we iets mee! Ik weet wie dat meisje is. Ze had bij Jenna in de klas gezeten. Er stond bij dat haar moeder was overleden. Die moeder had een hart van goud! ’s Ochtends vertelde ik het aan Dominique en die stond er precies zo in. Maar toen we ons aangemeld hadden vroegen we ons af: kunnen we dit wel aan? Is het niet teveel voor ons? We hebben zelf allemaal instanties over de vloer voor Jenna in verband met haar beperking. Maar we weten ook hoe fijn het is als je even adempauze hebt als ouders. Die vader stond er nu alleen voor.’
Wat vond je het meest spannend?
Patricia: ‘Oh de eerste dag! Zou het allemaal wel lukken? Hoe zouden de dames op elkaar reageren? In haar vreugde kan Jenna soms gaan duwen of slaan. Maar ook heel praktisch. Hoe krijg ik de twee kinderen veilig in de auto? Jenna moet ik altijd aan de hand vasthouden. Gelukkig bleef Iris keurig naast me staan, terwijl ik Jenna in de auto hielp. En aan het eind van de middag moest ik eten koken, dus hoe zou dat gaan met de dames. Ik heb ze samen aan een puzzel gezet en dat ging goed.’
Wat was het ontroerendste moment?
Patricia: ‘Als ze samen op de grote ronde schommel zitten in de tuin. Dicht tegen elkaar aan terwijl ze liedjes zingen. Zo lief! En dan ben ik zo trots. Het is voor deze kinderen helemaal niet vanzelfsprekend dat ze vriendjes of vriendinnetjes hebben en dat ze af kunnen spreken. Nu spelen ze samen, maar doen ook naast elkaar hun eigen dingen. Het voelt alsof ze er helemaal bij hoort. Iris is zindelijk en Jenna nog niet. Misschien kan Jenna door dat te zien het misschien ook wel leren…’
Dominique: ‘Het voelt heel goed. Het was een behoorlijke stap. Waar ben je aan begonnen, denk je dan. Het is een hele verantwoordelijkheid. Die voel je wel. Maar je zet je hart open en laat het kind toe, dat is te gek! Als Iris op me af komt lopen met wijd open armen en zegt ‘Papa knuffelen hè’, dan staan de tranen in je ogen van geluk. Die meisjes zijn hartstikke gek op elkaar en het maakt ook een groot verschil voor Martin, die nu wat ruimte heeft om zijn verlies te verwerken.’