DILEMMA

Het onbekende tegemoet treden

Ongemak kan ontstaan door grote verschillen in de cultuur of leefwereld tussen gezinnen, maar ook als het kind dat je opvangt zich heel anders gedraagt dan je eigen kinderen. En soms word je geconfronteerd met je eigen patronen. Allemaal situaties waarin je op de plek der moeite kan belanden.

Een voorbeeld

Esther is een hartelijke steunmoeder, die voor iedereen klaar staat en de lat hoog heeft liggen. Tijdens een evaluatie geeft zij met pijn in het hart aan dat ze wil stoppen omdat het haar te veel wordt, het werk is hectisch en haar zoon is gaan puberen. De coördinator stelt voor de frequentie te verlagen, het vraaggezin geeft aan dat Bart het alleen al leuk vindt om samen met hen te eten en de hond uit te laten. Er volgt een periode van weken waarin de koppeling op de plek der moeite verkeert, waarin niemand weet hoe nu verder. Er ontstaat een gesprek binnen het steungezin en de vraagouders zijn doordrongen van het belang van dit contact voor hun zoon en laten niet zomaar ‘los’. Dan breekt Corona uit en ontstaat een experiment waarin de twee jongens wekelijks een uurtje de hond uit laten. Als er weer wat meer kan, schuift Bart om de week na het uitlaten gezellig weer aan tafel. Er is een nieuwe vorm gevonden en de verbinding is in stand gebleven! En Esther? Esther is meer ontspannen, heeft haar perfectionisme wat laten vieren. Ze hoeft niet extra haar best te doen, het zijn de eenvoudige dingen die van belang zijn.

Andere voorbeelden van de plek der moeite:

• Een steungezin heeft veel te geven, maar het kind heeft veel tijd nodig heeft om te (leren) ontvangen. Een oefening in op je handen zitten en geduld hebben.
• Een steungezin wil zo graag een kind uit een vluchtelingengezin helpen bij de taalontwikkeling, terwijl het kind veel liever buiten speelt. Een oefening om de lat lager te leggen en zien dat de winst wellicht op een ander terrein geboekt wordt.
• Een dertienjarige puber wil stoppen met zijn buurtgezin, maar wil geen afscheid nemen omdat hij dat lastig vindt. De coördinator en beide ouderparen zetten in op een goed afscheid, waardoor de jongeman leert dat iets lastigs aangaan iets moois op kan leveren.
• Voorafgaand aan de kennismaking heeft niemand een idee over hoe een negen jarige jongen zich in het steungezin zal gedragen. Thuis is hij vaak boos. De gezamenlijke houding van coördinator, vraag- en steungezin is: ‘we weten het niet, we gaan het uitproberen. Het is een experiment.’