Inana (7) geboren in het Koerdische deel van Iran, gaat iedere week een middag spelen bij het gezin van Marloes (39) en Robert (40) met hun drie kinderen Mathilde (8), Doris (6) en Markus (2). Inana is de dochter van Ata en Toba (beiden 33). Na 5 jaar kon Ata zijn vrouw en dochter naar Nederland laten overkomen.
Waarom komt er niemand bij ons? We zijn helemaal alleen hier…
Ata: “Inana was zo klein toen ik wegging. We moesten opnieuw een band opbouwen. Hier is alles anders. Iedereen is op zijn werk en je moet afspraken maken. In Iran is er altijd iemand. Inana vond dat heel moeilijk. ‘Waarom komt er niemand bij ons? Ik vind het niet leuk. We zijn helemaal alleen hier.” Inana kende veel woorden, maar was bang om te praten en te spelen met andere kinderen. We willen graag de Nederlandse cultuur en taal leren, maar we hadden geen contact met Nederlandse mensen. Toen maakte ik op school kennis met Buurtgezinnen.”
Inana is supertrots op haar nieuwe vriendinnetjes
Marloes: “Ik was benieuwd naar de eerste kennismaking. Hoe zou het contact tussen de kinderen verlopen? De kinderen gingen meteen met zijn allen naar boven om te spelen. Taal bleek helemaal geen probleem. Inana had al een grote woordenschat en ze kon op creatieve wijze iets duidelijk maken. We doen alles zoals anders. Soms wil Mathilde met buurkindjes gaan spelen. Dan zeg ik tegen haar: “Dat is goed, maar Inana is hier. Vraag je haar dan wel mee?” En dan kan Inana kiezen wat ze wil. Ze is supertrots op de nieuwe vriendinnetjes die ze heeft gemaakt!”
Gastvrijheid is heel belangrijk in onze cultuur
Ata: ‘We merkten heel snel een grote verandering bij Inana. Ze was minder bang om te praten en na een paar weken zat ik in de tuin en zag hoe Inana naar een buurmeisje liep en vroeg: “wil jij met me spelen?” Ik was zo blij!
Wij hebben een paar keer gevraagd of het gezin van Marloes bij ons wilde komen eten. Gastvrijheid is sterk bij ons. “Maar je hoeft niks voor ons terug te doen”, zeiden Robert en Marloes steeds. Maar het maakt ons blij als er iemand komt. Dan kunnen wij onze cultuur laten zien, ons eten laten proeven. Toen zeiden ze ja. Met zijn vijven kwamen ze Iraans eten. Het was heel warm en bijzonder voor ons. Wij hebben maar één dochter en ineens waren er nog drie kinderen bij. Mijn vrouw speelde met de kleine jongen. Ze was blij en ontspannen, want kinderen gebruiken geen moeilijke woorden.”
Het gebeurt bijna nooit dat we iets met zijn tweeën kunnen doen
Marloes: “Het was heel leuk om bij Ata en Toba op bezoek te gaan als gezin, totdat mijn dochters op een dag zeiden, wanneer mogen we eens een keer zonder jou! Dus op een zaterdagmiddag brachten Robert en ik de kinderen weg en zijn we samen gaan wandelen. Het gebeurt nooit dat onze kinderen allemaal onder de pannen zijn. We wandelden door een koud en mistig landschap van Durgerdam naar Ransdorp. Het was heel bijzonder zo samen.
Ik vind het zo’n mooie levensles dat door gewoon je ding te doen en je open te stellen voor andere mensen, dat je dan al iemand kan helpen. De wereld van twee gezinnen is groter en rijker geworden.”